Vervolg11sept

Na een paar uur slapen, bijkomen van reis met slaaptekort en alle indrukken, onder de douche en de straat op. Eerst maar, nu we er toch zijn, naar de Jalan Sultan Hassanuddin  45, vlak achter het hotel. Zoals nicht Nikita met vriend Joep 1,5 jaar geleden al constateerde is het huis vervangen door een ander - groter en lelijker. Het buurthuis van 43 vertoont vaag nog wat koloniale trekken, we maken foto's en er komt een bewaker aan die daar woont. Op de oude foto's zie je hoe lieflijk pa en ma met mij op het platje voor huis zaten, nou dan kan echt niet meer! Er racet een constante stroom verkeer voorbij en de huizen zijn verdwenen achter muren en hekken. Niet aantrekkelijk dus leegstand. Onze conversatie met de bewaker is moeizaam, hij spreekt geen Engels en wij een paar woorden Bahasa. Nadat ik 10 keer heb betoogd dat ik als anak (kind) in dit roemah (huis) heb gewoond begrijpt hij het opeens. Maar veel verder komen we niet. Nou, soedah, laat maar, dit is nu eenmaal een nieuw huis en mijn plek niet meer. Het parkje aan de overkant is wel nog helemaal intact, al is er nu een speeltuintje in, een terrasje en een voetbalveldje. We maken wat foto's en hebben veel bekijks, wat doen die lui hier. Achter het parkje zou de Rumah Bersalin Katolik moeten liggen waar ik ter wereld kwam, die hebben we niet echt kunnen vinden (maar ik zie nu in papieren die ik mee nam van huis dat ik verkeerd huisnummer had, straks toch nog even kijken). Het is verder goed zo, had hier niet heel veel van verwacht maar je wilt er toch even kijken en rondlopen. Voor ma een paar foto's gemaakt van oudere gebouwen in de buurt.

We lopen richting kust, Pantai Losari, de flaneerboulevard, het loopt naar de avond en er is veel publiek. Was me eerder al opgevallen dat ik (Peter) veel bekeken werd en veel Hello Misters te horen kreeg, nu gebeurde er iets ...... Een aardig behoofddoekt meisje sprak ons aan, in haar beste Engels, of we met haar op de foto wilden.  Prima, leuk, praatje gemaakt. Daarna kwam er nog een en toen nog een en voor we  het wisten was m.n. ik het centrum van hele fotoseries, iedereen wilde op de foto met de reus van 1.92. In het begin namen we in ruil ook foto's van hen, leuke plaatjes, maar er was echt geen beginnen aan. Dus nu zijn we tientallen keren vereeuwigd. Toen er en paar kinderen kwamen was er ook geen houwen meer aan. Bij het tonen van een foto van onze cucu kleinkind riep men Indonesia! En het is waar, onze lieve Layrissa heeft door mix van allerlei genen een Indonesisch uiterlijk.

Ondertussen nog foto's gemaakt van de beroemde Makassaarse zonsondergang en daarna langs het water geflaneerd. Ietwat in de war van alle fotosessies en gesprekjes en bedelarijen etc. besloten om even terug te trekken op terras van een sjiek hotel aan het water, op een schip. Hier opeens helemaal alleen met de bediening - Het andere uiterste. Toen ook nog live-muziek, gelukkig kwam er nog een gezelschap van 10 Indonesiërs.